Ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου Φρουρίου βρίσκεται μέσα στο κάστρο της Χίου. Σύμφωνα με μία παλαιά πέτρινη οθωμανική επιγραφή που είναι εντοιχισμένη στον τοίχο του Νάρθηκα, ο Ναός κτίστηκε το 993 μ.Χ. Αρχικά πιθανολογείται ότι ήταν Βυζαντινό Μοναστήρι. Έπειτα, έγινε ενοριακός Ναός, όπως αναφέρεται στο Χρυσόβουλλο του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου του έτους 1259 και χαρακτηρίζεται ως «πολιτικόν», που σημαίνει δημόσιος, δηλαδή ενοριακός. 

Κατά την εποχή της Γενουατοκρατίας (1346-1566) πιθανόν το 1396 μετατράπηκε σε Ρωμαιοκαθολικό, τιμώμενος επ’ ονόματι του Αγίου Πέτρου ή κατ’ άλλους των Αγίων Αποστόλων. Ίσως οι Γενουάτες να προέκτειναν τον υπάρχοντα  Βυζαντινό Ναό ή να έκτισαν πάνω σ’ αυτόν το δικό τους που ήταν τεράστιος και έφτανε μέχρι την αυλή του σημερινου ναού. Από το Ναό σώζονται σήμερα οι δύο από τους τέσσερις κίονες (οι πρόσθιοι με τις ραβδώσεις)  καθώς και τμήμα του μαρμάρινου οκταγωνικού άμβωνα.
Στις 17 Απριλίου 1566 η Χίος κατακτήθηκε από τους Τούρκους και ο ναός μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος (Εσκί Τζαμί). Στην κατάσταση αυτή παρέμεινε μέχρι την απελευθέρωση της Χίου (11 Νοεμβρίου 1912). Βέβαια, ο ναός ερειπώθηκε κατά το φοβερό σεισμό του 1881, ενώ ακόμη λειτουργούσε σαν τζαμί και πάνω στα ερείπια κτίστηκε ο σημερινός, ο οποίος κατέχει το 1/3 του ναού του Αγίου Πέτρου. Μετά τον πρώτο διωγμό (1914) οι πρόσφυγες που ήρθαν από τη Μικρά Ασία άρχισαν να τον χρησιμοποιούν σαν εκκλησία. Στις 7 Απριλίου 1916 (Μ.Πέμπτη) έγιναν τα εγκαίνια και έκτοτε λειτουργεί ως κεντρικός ναός της Ενορίας του Φρουρίου. Το 1936 ένα μεγάλο μέρο του Ναού καταστράφηκε από πυρκαϊά,  καθώς και το 1956, οπού ο ξύλινος γυναικωνίτης, ο οποίος είχε καεί, ανακατασκευάστηκε και ο ναός επισκευάστηκε και εξωραϊστηκε. Στο προαύλειο υπάρχει μαρμάρινη λάρνακα, πιθανόν μνημείο κάποιου επίσημου Ιουστινιάνη, διασκευασμένη από τους Τούρκους σε δεξαμενή. Στη δεξαμενή αυτή οι μουσουλμάνοι πλένονταν πριν από την είσοδο τους στο Τέμενος για προσευχή.
Εντός του Ναού φυλάσσονται αξιόλογα κειμήλια όπως ιερά σκεύη, καλύμματα, ιερές εικόνες, βιβλία, μανουάλια κ.α. Τα περισσότερα απ’ αυτά μεταφέρθηκαν από  μικρασιάτες πρόσφυγες, τόσο στο διωγμό του 1914 όσο και στη φοβερή Μικρασιατική καταστροφήτου 1922, με πολύ πόνο ψυχής και μεγάλο κίνδυνο της ζωής τους, γεγονός που δείχνει τη μεγάλη του ευλάβεια και τη βαθύτατη πίστη τους.